Volunte - Catarratto, Pinot Grigio - KONDRAT wina wybrane

Nazwa: Volunte
Miejsce pochodzenia: Sycylia, Włochy
Rodzaj: białe, wytrawne
Szczep: Catarratto, Pinot Grigio
Rok produkcji: 2016
Zawartość alkoholu: 12,5 %
Miejsce zakupu: KONDRAT wina wybrane
 Cena: 26 zł
Ocena końcowa: 5,5/6

Każdy z nas posiada chyba swoje "comfort food". Smaki które kojarzą nam się z określonymi miejscami, osobami i wspomnieniami. Coś co od razu, bez zastanowienia, przywołuje uśmiech na naszych twarzach. U mnie bardzo często są to rzeczy związane z Włochami, konkretniej zaś z Sycylią. Uwielbiam włoskie (sycylijskie) jedzenie, a wina uważam za jedne z najlepszych. 

Sięgając po tę butelkę wiedziałam, że jej zawartość będzie dobrze smakować i doskonale wpasuje się w moje gusta. O włoskich szczepach z których zostało ono wytworzone pisałam już kiedyś na blogu. Jeśli ktoś jest zainteresowany zapraszam do odnośników --> Catarratto oraz Pinot Grigio.

Pora zatem ocenić egzemplarz, który zakupić można w sklepach Kondrat wina wybrane w bardzo dobrej cenie.

Jak zawsze zacznę od koloru. Jest on bardzo delikatny, odznacza się lekkimi, złocistymi refleksami. Nos niezwykle świeży i młody. W ustach wyczuwalna jest lekka kwasowość, bliższa tej którą otrzymujemy w zielonych jabłkach niż tej którą kojarzymy z owocami cytrusowymi. Doszukiwać się w nim można również akcentów skórki owocowej. Finisz umiarkowanie długi. 

Ze względu na swoją świeżość i lekkość doskonałe do picia solo (lub we dwoje ;-) )

Hika Txakolina

Nazwa: Hika Txakolina 
Miejsce pochodzenia: Baskonia, Hiszpania
Rodzaj: białe, wytrawne
Szczep: 80% Hondarribi Zuri (endemiczny szczep występujący w Kraju Basków) i 20% Chardonnay
Rok produkcji: 2016
Zawartość alkoholu: 11,5 %
Miejsce zakupu: otrzymane w prezencie
Cena: 5-10 Euro
Ocena końcowa: 4,5/6

Wino to otrzymałam w czasie Wystawy Win Hiszpańskich. Wzbudziło moje duże zaciekawienie ze względu na dominujący w nim szczep oraz miejsce produkcji. Pochodzi ono z Kraju Basków. Region ten nie jest raczej kojarzony z wysokojakościowymi winami. 

Rzeczą niezwykle interesującą są winogrona z których zostało ono wyprodukowane (a dokładniej stanowią one 80% jego składu) czyli Txakoli. Odznaczają się tym, że otrzymuje się z nich wina lekkie, delikatnie musujące oraz o bogatym cytrusowo-kwiatowym bukiecie. Alkohol w txacoli rzadko przekracza 11%.  Często porównuje się je z portugalskim vinho verde. Zasadniczą różnicą są dwa endemiczne szczepy: hondarrabi zuri (biały) i hondarrabi beltza (czerwony). Prawie wszystkie txakoli to wina białe. 

Dość teorii. Pora  na ocenę. 

W nosie na pierwszy plan wysuwają się cytrusowe aromaty. W ustach delikatnie musujące, ze zdecydowaną kwasowością. Długi finisz z akcentami słonej, morskiej wody. Dość proste, według mnie brakuje w nim mineralności. Idealnie skomponowały by się z ostrymi i wyraźnymi w smaku serami.

"Winna" Szwajcaria

Jadąc do Szwajcarii zastanawiałam się dlaczego ich wina nie są popularnie/ogólnodostępne poza jej granicami? Cóż... okazuje się, że odpowiedź jest bardzo prosta - ich eksport wynosi zaledwie 1-2 %.

Jeśli chodzi o ilość wina spożywanego na osobę to mieszkańcy Szwajcarii zaliczają się do prawdziwych przodowników w Europie - więcej spożywa się go jedynie we Francji oraz w Portugalii.

Winorośle uprawia się w zasadzie w każdym kantonie, jednakże najwięcej wina produkuje się w Valais oraz w Vaud (kantony francuskojęzyczne). W skali kraju wytwarza się nieco ponad milion hektolitrów wina rocznie - praktycznie tyle samo białego co czerwonego. 

We włoskojęzycznym Ticino dominuje uprawa win czerwonych (tu najbardziej popularna jest odmiana Merlot). W kantonach francuskojęzycznych ceniona jest biała odmiana Chasselas, zaś w Szwajcarii niemieckojęzycznej przeważają wina czerwone (dominuje Pinot Noir). 

Produkcja wina opiera się na drobnych wytwórcach. Szwajcarskie wina jakościowe muszą mieć oznaczenie pochodzenia z jednego z następujących regionów: Geneva, Neuchatel (Three Lake), Ticino, Valais, Vaud lub Szwajcaria Niemiecka (Thurgau).

Najważniejsze odmiany winogron to:

• czerwone: pinot noir (blauburgunder), gamay, merlot, gamaret, garanoir, syrah, humagne, cornalin (landroter), diolinoir, cabernet sauvignon i cabernet franc;

• białe: chasselas (gutedel), müller-thurgau, chardonnay, sylvaner (rhin), pinot gris (malvasia), petite arvine, sauvignon blanc, pinot blanc, savagnin blanc (helda).

W Szwajcarii, prócz szczepów międzynarodowych, uprawia się również szczepy autochtoniczne. Należą do nich:

Gamaret – szczep czerwony, krzyżówka gamay i reichensteiner (biała odmiana). Daje intensywne w kolorze i dobrze skoncentrowane wina, dość ostre i taniczne.

Garanoir – szczep czerwony. Uważany za bliźniaczy szczep gamaret. Jest odmianą wcześnie dojrzewającą oraz bardziej owocową . Mniej skoncentrowany i mniej taniczny.

Humagne rouge – (oriou, petit rouge) – czerwona odmiana winorośli z Alp. Jest wytrzymały i dość późno dojrzewa. Uzyskuje się z niego wina o aromacie owoców leśnych.

Cornalin (landroter) – odmiana czerwona. Daje wina owocowe, o eleganckim bukiecie i intensywnym kolorze. 

Diolinoir – szczep czerwony. Uprawiany na dobrze naświetlonych zboczach kantonie Valais. Uzyskuje się z niego eleganckie, pełne wina o intensywnym kolorze i niezbyt ostrych, ale przyjemnych taninach.
Arvine (petite arvine) – szczep biały. Daje miękkie i wytrawne wina o lekko słonawym smaku.
Chasselas – (zwane fendant w Valais, a gutedel w niemieckojęzycznych kantonach) – historia tego białego szczepu nie jest do końca znana, ale jest to najprawdopodobniej jedna z najstarszych odmian uprawianych przez człowieka. Jest uprawiany również we Francji, w Niemczech (gutedel) i Nowej Zelandii. Chasselas jest najbardziej rozpowszechnioną odmianą w Szwajcarii. jest to odmiana na tyle mało charakterystyczna sama w sobie, że świetnie oddaje warunki klimatyczne i glebowe regionów, z których pochodzi. Stąd trudno określić cechy tego wina jednoznacznie, ponieważ bardzo różnią się wina z chasselas w zależności od pochodzenia.

Miałam okazję próbować win pochodzących z niemieckojęzycznego Zurychu (Deutsche Schweiz). Główne odmiany uprawiane w tym regionie to: pinot noir (często występuje pod nazwą blauburgunder), müller-thurgau (znany również jako riesling-sylvaner), rauchling (odmiana uprawiana wokół Jeziora Zuryskiego), gewürztraminer oraz pinot gris (lub ruländer). Miejscowe müller-thurgau charakteryzują się dobrą owocowością pinot gris są zwykle dość pełne i solidne, a gewürztraminery aromatyczne i mocne.

Prawdziwym zaskoczeniem okazały się dla mnie wina z winnic położonych w okolicach Zurychu. Pełne, aromatyczne i owocowe. Odznaczały się doskonałym balansem słodyczy i kwasowości. Określiłabym je po prostu jako bardzo dobrze pijalne :) Odrobinę schłodzone idealnie pasowały do ciepłych zuryskich wieczorów ;)

Degustacja Nerello Mascalese w Akademii Kulinarnej Whirlpool

Choć Nerello Mascalese to bardzo stara, sycylijska odmiana winorośli w naszym kraju pozostaje słabo rozpoznawana. Sycylia, pod kątem win, kojarzy się przede wszystkim z charakternym Nero d'Avola czy przepełnioną słodyczą Marsalą. Kiedyś, na jednej z angielskich stron winiarskich, spotkałam się ze nawet ze stwierdzeniem, że gdyby Nerello Mascalese było człowiekiem z krwi i kości miałoby zapewne kompleks "młodszego brata" :)

Nerello Mascalese uprawiane jest w prowincjach Messyna i Catania. Uważa się jednak, że najlepsze winorośle pochodzą z podnóża Etny. Bogata w mikroelementy gleba wulkaniczna sprzyja ich dojrzewaniu. Szczep ten, na obszarze znajdującym się wokół tego majestatycznego wulkanu, uprawiany jest od 1543 roku. Właśnie wtedy został on wydzierżawiony plantatorom winorośli przez władcę Sycylii. Warto jednak zauważyć, iż pierwsze informacje dotyczące Nerello pochodzą z 1760 roku. Została ona wówczas opisana przez Domenico Sestini w dziele Memorie sui vini siciliani.

Eksperci uważają Nerello za winorośl szlachetną, z której tworzy się wina o wysokiej zawartości alkoholu (od 13 do 15 %). Szczep ten odznacza się dużą głębią i złożonością. Wina z niego otrzymane są zazwyczaj dobrze zbilansowane, mają wyjątkowy, szczególny aromat i dość wysoką kwasowość.

W ostatnią sobotę, na zaproszenie Akademii Kulinarnej Whirlpool miałam okazję spróbować 5 różnych etykiet:

• Benanti Etna Rosso DOC 2013 - odznacza się przyjemnym rubinowym kolorem. Nie jest on jednak tak intensywny jak przy pozostałych, degustowanych tego dnia, winach. W smaku dość skondensowane i alkoholowe. Bardzo wyraźnie wyczuwalne taniny. Posiada delikatny posmak suszonych owoców i wanilii.
• Benanti Nerello Mascalese Etna Rosso DOCG 2012 - wyczuwalne są w nim nuty dymne. W ustach sporo kwasowości, dobre taniny. Wino jest bardzo soczyste i świeże. 
• Benanti Nerello Cappuccio DOCG  - bardzo podobne do poprzedniego wina, jednak smaki są w nim znacznie bardziej skoncentrowane i wyraziste.
• Benanti Serra della Contessa 2011 - według mnie najlepsze wino wśród tych, które mieliśmy okazję degustować. W nosie przypomina inne znane włoskie wino - Barolo. W ustach wyczuwalna jest doskonała koncentracja i taniny. Do tego aromaty czerwonych owoców i przypraw korzennych. Polecam!
• Passopisciaro Rosso Terre Siciliane IGT 2011 - wino jest zarazem charakterne i elegancie. Charakteryzuje się najlepszym kolorem ze wszystkich degustowanych win. W tej butelce zawarty jest niemal cały potencjał, który reprezentuje Nerello Mascalese. 

Nerello Mascalese bardzo złożony szczep, który przypadnie do gustu wszystkim, którzy wina sycylijskie znają i cenią. Polecam :)

Akademia Kulinarna Whirlpool - Prosecco w wersji świątecznej.

Wielkimi krokami zbliża się koniec bieżącego roku. Większość z nas, będzie zapewne obchodzić hucznie ten jakże szczególny dzień. Mam jednak nadzieję, że donośne świętowanie wynikać będzie nie tylko z ilości odpalanych fajerwerków, lecz odgłosów otwieranych butelek skrywających w środku wina musujące bądź szampana :). Na temat różnicy pomiędzy jednym, a drugim pisałam już w zeszłym roku. Dociekliwych odsyłam zatem do powstałego wówczas tekstu. W tym wpisie chciałabym jednakże opisać degustację, w której niedawno miałam okazję wziąć udział. Było to "Prosecco w wersji świątecznej", a poznawałam je na zaproszenie Akademii Kulinarnej Whirlpool. Prowadzącym warsztaty był - doprawdy, znakomity w tej roli - Marco Ghia. Miłośnikom gotowania  nie trzeba go zapewne przedstawiać. Nadmienię tylko, iż za każdym zrazem, gdy poznaję obcokrajowców mieszkających w Polsce, posiadających pasje oraz umiejętności, którymi - na dodatek - potrafią się w przystępny sposób podzielić, jestem zachwycona. A jeszcze, jeśli jest to zamiłowanie do win, Włoch oraz dobrego jedzenia.... jestem w siódmym niebie.

W przedmiotowych warsztatach wzięła udział kameralna liczba osób. Było to spowodowane zapewne terminem ich przeprowadzenia. Przypadał on, dosłownie, na kilka dni przez Świętami Bożego Narodzenia. Dzięki temu, uczestnicy warsztatów stali się nie tylko biernymi słuchaczami, lecz również czynnymi uczestnikami konwersacji na temat win, Włoch, jedzenia oraz zbliżających się Świąt. Historia Prosecco została nam przedstawiona w sposób kompleksowy - poczynając od samej koncepcji jego stworzenia, aż po chwilę gdy znajduje się ono w kieliszku. Była to jednakże nie tylko lekcja, lecz przede wszystkim luźna wymiana myśli.

Niemniej jednak, szczególnie w przypadku degustatora, trudno byłoby wyłącznie mówić o Prosecco, nie mając okazji jego skosztowania. W trakcie spotkania, w kieliszkach, pojawiło się 7 różnych rodzajów tego wina. Były to m.in.:

• Le Manzane BRUT
• Malibran Sottoriva sur lie
• Malibran Gorio Extra dry
• Pionio Le Rive
• Le Manzane Extra Dry Millesimato
• Malibran Millesimato

Na samym wstępie warto zaakcentować, iż słodycz w przypadku Prosecco uzależniona jest, w uproszczeniu, od oznaczenia typu Brut bądź Dry.
Chcąc ustawić je w kolejności, poczynając od tych najbardziej wytrawnych do tych najbardziej słodkich na pierwszym miejscu umieścilibyśmy Brut. Później zaś, kolejno: Extra Dry, Dry i Demi-Sec. Wbrew intuicji, Prosecco “Extra Dry” zawiera więc więcej cukru niż “Brut”. Technicznie zobrazować to można w następujący sposób:

Rodzaj	Zawartość cukru (w przeliczeniu: gramów na litr)
Brut Nature	0–3
Extra Brut	0–6
Brut	0–12
Extra Dry, Extra Sec, Extra seco	12–17
Dry, Sec, Seco	17–32
Demi-Sec, Semi-seco	32–50
Doux, Sweet, Dulce	50+

Moim faworytem stało się, pierwsze wino zaserwowane w czasie spotkania czyli Malibran Sottoriva Sur Lie. Prosecco o bardzo atrakcyjnej prezencji i ciekawym bukiecie. Charakteryzuje się ono delikatnym, słomkowo-żółtym kolorem.  Jest przy tym delikatnie mętne. Bąbelki dość delikatne, wręcz eleganckie. W nosie dominowały zaś aromaty dojrzałych owoców i drożdży. Bardzo ciekawe doznania smakowe! Tego Prosecco nie da się porównać do żadnego z dotąd mi znanych.

Malibran Millesimato to wino gdzie słodycz, jak dla mnie, była dość mocno wyczuwalna. Szczególnie w porównaniu z pozostałymi etykietami. Wino całkiem niezłe, posiadające bardzo przyjemny aromat, gdzie na pierwszym planie wyczuwalne były nuty kwiatowe oraz owocowe, w szczególności zaś brzoskwinie oraz zielone jabłka.

Bardzo przyjemne było dla mnie również Le Manzane Brut. Bardzo dobry  bilans kwasowości i słodyczy. Owocowe i orzeźwiające. 

Do win zaserwowano nam znakomite przystawki, wśród których znalazł się, m.in. pasztet mięsno-rybny, tatar wołowy, mozarella di bufala w akompaniamencie pomarańczy, włoskie szynki oraz panna cotta z sosem malinowym na deser. Pasztet - genialny. Będę musiała zgłosić się o przepis, choć z pewnością nie dorównam Mistrzowi :)

Degustowałam na zaproszenie Akademii Kulinarnej Whirlpool.

Barbera d'Alba Superiore DOC, G. D. Vajra

Nazwa: G. D. Vajra
Szczep/rodzaj: Barbera d'Alba Superiore DOC
Miejsce pochodzenia: Piemont, Włochy
Rodzaj: czerwone, wytrawne

Zawartość alkoholu: 14%

Rocznik: 2010

Miejsce zakupu: otrzymane od importera (Salute)

Cena: 131 zł

Ocena końcowa: 5,5/6

Ostatnie wino, które przyszło mi degustować w ramach mojej współpracy z Salute. Można powiedzieć, że zostawiłam je sobie na deser, choć nie jest to wcale wino deserowe :)

Wszyscy znawcy win wiedzą jednak, że Barbera d'Alba jest zaliczana do najbardziej prestiżowych win włoskich. Zdobyła międzynarodowe uznanie, dzięki swym żywym kolorom oraz doskonałemu smakowi. Mówi się, że Barbera daje wina podobne to tych wytwarzanych ze szczepu Nebbiolo. Otrzymujemy jednak wina łatwiejsze do picia oraz bardziej owocowe. Słyszałam opinie, że Barbera przybiera charakter ludzi, którzy ją uprawiają. Jest  skromna, ale jednocześnie silna i krzepka. Przez wiele lat na bazie tego szczepu produkowano głównie tanie włoskie wina stołowe. Dziś zalicza się ją do najbardziej smacznych odmian włoskich win.

Winnica G. D. Vajra w swym portfolio posiada czołowe szczepy północnych Włoch. Znaleźć tu można zarówno osławione Barolo, jak i lubiane Dolcetto, Nebbiolo, czy Barberę właśnie. Szczycą się "przemyślanym podejściem do wina" oraz kultywowaniem tradycji opartej na "symbiozie człowieka z naturą". Postanowiłam zatem sprawdzić, czy są to tylko puste slogany, czy rzeczywiście można odnaleźć te walory w ich produktach.

Barbera d'Alba Superiore DOC, którą miałam okazję degustować jest niezaprzeczalnie bardzo dobra. To czerwone wino w kieliszku prezentuje się bez zastrzeżeń - brunatna czerwień wpadająca we fioletowe refleksy po prostu cieszy oko. W nosie wyczuwalne są aromaty czerwonych owoców, w szczególności wiśni i malin. W późniejszym kontakcie wyczuwa się również elegancką nutę przypraw korzennych i owocowego koncentratu, niczym w powidłach śliwkowych. Podobne prezentują się doznania smakowe, w których również nie brakuje soczystej owocowości. Wino to jest dobrze zbudowane, ma długi i przyjemny finisz. Będzie doskonale komponować się z daniami opartymi na czerwonym mięsie czy cielęcinie. Ja podałam je do gulaszu z dzika (przepis), ale uważam, że pasowałyby do niego również typowe włoskie antipasti.

Barbera d'Alba Superiore DOC to bezapelacyjnie bardzo dobre wino. Jak nic kupować i pić! ;)

Schiopetto Mario, Pinot Grigio DOC

Nazwa: Schiopetto Mario, Pinot Grigio DOC
Szczep/rodzaj: Pinot Grigio
Miejsce pochodzenia: Friuli - Wenecja Julijska, Włochy
Rodzaj: białe, wytrawne

Zawartość alkoholu: 13,5%

Rocznik: 2010

Miejsce zakupu: otrzymane od importera (Salute)

Cena: 98 zł (w sklepie internetowym)

Ocena końcowa: 5,5/6

Zgodnie z tym co napisałam pod koniec zeszłego tygodnia, nawiązałam współpracę z importerem win włoskich - Salute. Zostałam poproszona o wybór trzech, dowolnych win, znajdujących się w ich ofercie oraz o przygotowanie ich not degustacyjnych. Na propozycję tę przystałam z entuzjazmem, tym bardziej, że pozostawiono mi wolną rękę co do doboru win mających zostać poddanych degustacji.

Pierwszym winem, które wybrałam było Pinot Grigio. Jest to jeden z moich ulubionych białych szczepów, wywodzących się z północnych Włoch. W szczegulności spopularyzowany jest on w takich regionach jak: Veneto, Friuli - Wenecja Julijska oraz Alto Adige. Jak zapewne większość osób zdaje sobie sprawę, z nazwą "pinot grigio" można spotkać się wyłącznie na terenie Italii. W innych rejonach świata winogrona te znane są pod nazwą "pinot gris". Pinot Grigio wyróżnia się nie tylko nazwą, lecz również stylem (metodą) produkcji. Co jeszcze warto odnotować? Włoskie wina wyprodukowane z tego szczepu odznaczają się jaśniejszym kolorem. Poza tym, charakteryzują się zazwyczaj wyczuwalnymi aromatami kwiatowymi oraz stosunkowo dobrą strukturą. Wszystkie te czynniki wpływają na to, że po Pinot Grigio sięgam często. 

Jak zatem, w tym przypadku, prezentuje się Schiopetto Mario, Pinot Grigio DOC? Starałam się nie czytać opisu zamieszczonego na butelce oraz na stronie importera, by jak najlepiej wyrobić sobie własne zdanie, nie poddając się żadnym sugestiom. Zajrzałam jednak na stronę producenta, by poznać historię miejsca z którego pochodzi. Wychodzę z założenia, że wino w którego historię możemy się zagłębić smakuje znacznie lepiej, niż to które podajemy bezrefleksyjnej konsumpcji. W tym wypadku, usytuowana w miejscowości Capriva del Friuli (bardzo blisko granicy ze Słowenią) winnica funkcjonuje od 1965 roku. Od samego początku należy ona do jednej rodziny, a obecnie prowadzona jest przez dzieci założyciela. Starają się oni kultywować tradycyjne metody produkcji, tworząc przy tym najlepsze, wysokojakościowe wina.

Co otrzymujemy zatem sięgając po Pinot Grigio od Schiopetto Mario? Po pierwsze wino, które bardzo dobrze prezentuje się w kieliszku. Przyjemne, ciepłe zabarwienie zachęca do konsumpcji. Nos - całkiem urokliwy i stosunkowo intensywny. Wyczuwalne są słodkie owocowe aromaty. Jednakże najważniejsze - usta. To już prawdziwa przyjemność. Schiopetto Mario, Pinot Grigio DOC, nie jest z pewnością lekkim białym winem. Ma dużo ekstraktów i mocy. Z pewnością nie nazwałabym go "winem stołowym". Skłania do refleksji. Na mniejsze i większe okazje. To, po prostu bardzo dobre białe wino, po które z chęcią sięgnęłabym jeszcze nie raz.

Wino to podałam z makaronem z owocami morza. Pasowało idealnie!

Cannonau di Sardegna, Monte Janu

Nazwa: Monte Janu
Szczep/rodzaj: Cannonau di Sardegna
Miejsce pochodzenia: Włochy
Rodzaj: czerwone, wytrawne

Zawartość alkoholu: 14,5%

Rocznik: 2011

Miejsce zakupu: Lidl

Cena: 14,99 zł

Ocena końcowa: 5/6

Cannonau to w istocie szczep, który poza Włochami znany jest pod nazwą Grenache. Na Sardynii przyjął się jednak pod inną nazwą. Należy on do najważniejszych winogron uprawianych na tej wyspie. Uważa się go za wszechstronny, ponieważ jest on wykorzystywany zarówno do produkcji win wytrawnych jak i tych słodkich, likierowych.
Cannonau charakteryzuje się wysoką zawartością alkoholu, ciemną barwą oraz dobrą strukturą. 

Tę etykietę zakupiłam kilka tygodni temu, przy okazji tygodnia włoskiego w Lidlu. Cannonau di Sardegna od Monte Janu jest, zgodnie z właściwościami szczepu, winem dobrze zbudowanym. W ustach lekko ściągające, o wyczuwalnych owocowych aromatach wiśni oraz czereśni. Jak większość win wywodzących się z południowych Włoch, to również posiada przyjemne, intensywnie rubinowe zabarwienie.
Ładnie prezentująca się etykieta oraz dobry smak dobrze wróżą tej etykiecie. Mam nadzieję, że uda mi się je jeszcze kupić. Tym bardziej, że stosunek jakości do ceny prezentuje się tu bardzo korzystnie.

Nocera i Grecanico. Bogactwo sycylijskich winorośli.

Nocera i Grecanico. Wielu osobom nazwy te mówią zbyt wiele. Jestem jednak przekonana, że miłośnikom win sycylijskich są one doskonale znane. Obie te winorośle są jednak jedyne w swoim rodzaju, ponieważ uprawia się je wyłącznie na terenie niewielkich regionów bądź prowincji.

Jednym z ciekawszych, które odnaleźć możemy jedynie na terenie prowincji Mesyna, jest wino wytwarzane z winorośli o nazwie Nocera. Jest ono szczególnie związane z obszarem wokół miasteczka o nazwie Furnari. Niektórzy twierdzą, że ta odmiana winogron zyskała uwielbienie samego Juliusza Cezara. Wina wytwarzane z tego szczepu charakteryzują się bardzo intensywnym rubinowym zabarwieniem. Odznaczają się również wyczuwalnymi aromatami kokosu, wanilii oraz czarnego pieprzu. W ustach wino to z reguły jest dość cierpkie i mocne. Zawiera przeważnie ok. 14 - 14,5% alkoholu. Należy podawać je w temperaturze pokojowej. Idealne komponuje się z potrawami z czerwonego mięsa oraz ostrymi serami. Wina produkowane ze szczepu Nocera te posiadają status Indicazione Geografica Protetta (IGP).

Innym sycylijskim typem winorośli, które pochwalić się może statusem Indicazione Geografica Tipica (IGT),  a uprawniane jest głównie w okolicach miejscowości Trapani i Messyny jest Gracanico. Jest to bardzo stary, biały szczep charakteryzujący się słomkowo-złotym kolorem. W smaku jest zazwyczaj bardzo delikatne, przez co idealne nadaje jest dla osób preferujących wina subtelne i łagodne. W ustach wyczuwa się nutę owocową i kwiatową. Standardową zawartość alkoholu szacuje się na ok. 12,5%. Grecanico doskonale komponuje się z daniami w których skład wchodzą ryby i owoce morza.
Wszystkie wymienione przeze mnie wina można bez większego problemu zakupić w większości sklepów we Włoszech (zaś w Polsce, na popularności zyskuje ostatnio szczep Gracanico). 

Polecam jednak dokonać zakupu bezpośrednio, u samego producenta czyli w jednej z sycylijskich winiarniach (wł. casa vinicola) znajdujących się na terenie prowincji Mesyna. Większość winiarni jest otwarta również dla zwiedzających i oferuje tzw. wycieczki po winnicy (wł. giro d’vino) w czasie których mamy okazję obejrzeć samą winnicę oraz znajdujące się na jej terytorium winorośle oraz maszyny wykorzystywane do wyrobu wina oraz jego butelkowania. Właściciele z pewnością zabiorą nas również do swych małych piwniczek, abyśmy na własne oczy mogli zobaczyć beczki w których odbywa się proces starzenia znakomitego trunku.

Większość wycieczek kończy się oczywiście degustacją w czasie której będziemy mogli skosztować wyśmienitych win domowych oraz miejscowych potraw. Jak wiadomo, Włosi spożywają wino wyłącznie w obecności jedzenia na stole. Jeśli dane wino przypadnie nam do gustu mamy możliwość, aby zaopatrzyć się w jedną lub kilka sztuk w przyzakładowym sklepie po okazyjnej cenie.

Nemea Agiorgitiko 2012

Nazwa: Nemea
Szczep: Agiorgitiko
Miejsce pochodzenia: Grecja
Rodzaj: czerwone, wytrawne
Zawartość alkoholu: 12 %
Miejsce zakupu: Lidl
Cena: 13,99 
Ocena końcowa: 5/6

Zauważyłam, że w archiwum na opublikowanie czeka zaległy post dotyczący greckiego wina pojawiającego się w sezonowej ofercie Lidla. Czas zatem nadrobić zaległości i zamieścić informację na jego temat.

Wina greckie nie są u nas zbyt popularne. Pisałam o tym m.in. tu. Do moich ulubionych należy kultowa już chyba "Retsina". Różnorodne greckie szczepy endemiczne próbowałam kilkakrotnie w czasie wakacji w Helladzie. Ich tzw. "wina domowe" przypadły mi do gustu. Warto po nie sięgnąć w czasie podróży do tego kraju.

Co do Nemea Agiorgitiko to sklasyfikować je można jako wino całkiem przyjemne. Pije się je z przyjemnością. Delikatne owocowe nuty doskonale komponują się z z waniliowym aromatem.

Warto wspomnieć, że Agiorgitiko jest jednym z najpopularniejszych endemicznych szczepów greckich. Bywa nazywane również "krwią Herkulesa". Nazwa ta jest związana z legendą jakoby syn Zeusa miałby pokrzpiać się nim przed walką z lwem nemejskim (zabicie lwa z Nemea i zdarcie z niego skóry było pierwszą z 12 prac, które Herkules musiał wykonać dla króla Myken).

Przy okazji kolejnego "Greckiego tygodnia" warto zaopatrzyć się w wino z "krwi Herkulesa".

Grecja i jej wina

Grecja to wspaniały kraj. Wie o tym każdy, kto choć raz miał okazję spędzić tam urlop. Doskonałe jedzenie, przyjaźni ludzie, zabytki (choć, z reguły,  nie tak dobrze zachowane jak te we Włoszech) oraz dobrej jakości alkohole. Tym wpisem postanowiłam udać się w sentymentalną podróż do odległej Grecji i na nowo przypomnieć sobie smak tamtejszego wina.

Hellada ma długą tradycję produkcji wina.
W greckiej mitologii występowała postać Bahusa (znanego również jako Dionizos). Był on bogiem dzikiej natury, winnej latorośli oraz wina. Poświęcone mu było również doroczne święto w czasie którego:

"uczestnicy obrzędu przynosili ze sobą do sanktuarium gleukos - młode, słodkie wino - które właśnie podczas owych ceremonii po raz pierwszy w „nowym winnym roku” mieszano z wodą i pito".  

W starożytnej Grecji spożywano duże ilości wina. Jedak na ogół rozcieńczano je wodą, ponieważ hołdowano zasadzie, iż mocne i nie rozcieńczane wina pijają wyłącznie barbarzyńcy. Do wina niekiedy dodawano również miód, żywicę sosnową, zioła, kozi ser oraz cebulę (!).

Niestety, obecnie wina greckie nie są już tak popularne wśród konsumentów europejskich. Pewne zmiany w greckim winiarstwie, należy wiązać z końcówką lat 60' XX wieku. Grecja zaczęła otwierać się wówczas na działania mające zwiększyć eksport swych win poza granice kraju. Nowoczesne technologie oraz know-how, które zostały połączone z tradycją dają obecnie znakomite efekty. Wina greckie, zarówno te z tradycyjnych odmian, jak i te wyrabiane ze światowych szczepów, zaczynają stawać się coraz bardziej popularne i rozpoznawane.

W dzisiejszych czasach, w Grecji, uprawia się kilkaset gatunków latorośli. Tak jak i w innych winiarskich krajach Unii Europejskiej, wina greckie dzielą się na trzy podstawowe kategorie: wina jakościowe, wina regionalne
(gr. topikos oinos) oraz  wina stołowe (gr. oinos epitrapezios).  

Co do szczepów, to tylko kilkanaście z nich ma duże znaczenie w przemyśle winiarskim. 

Należą do nich:

Winogrona białe   

•     Athiri   
•     Aidani   
•     Alexandrian Moschato   
•     Asirtiko   
•     Batiki
•     Debina 
•     Monembasia  
•     Roditis
•     Rombola 
•     Savatiano
•     Vilana  
•     White Moschato

Winogrona czerwone

•     Agiorgitiko
•     Hamburg Moschato
•     Kotsifali
•     Krassato
•     Liatiko
•     Limnio
•     Mandilaria
•     Mavrodafni
•     Mesenicola Black
•     Moschofilero  (szczep ten posiada czerwone grona, jednakże produkuje się z nich wina białe) 
•     Negoska  
•     Stavroto  
•     Vertzami 
•     Xinomauro

Winem, w którym zakochałam się w czasie mojego pobytu w Grecji jest Retsina. Jest to białe wino (wyrabiane najczęściej ze szczepu Savatiano), do którego dodaje się określoną ilość żywicy sosnowej. Dzięki temu nabiera ono unikalnego charakteru i specyficznego smaku. 

Retsinę produkuje się na terenie całej Grecji, jednakże najbardziej popularna jest ona w okolicach Aten (Attyka). Retsinę najlepiej pić jako wino młode, jednoroczne. 

Podaje się ją schłodzoną do temperatury 8-10 oC.

Co tu dużo mówić. Wina greckie podbiły moje serce. 

W końcu o ich walorach śpiewała sama Anna German (w piosence "Greckie wino" ;-)

EDIT:

Ciekawostką  jest pochodzenie słowa "sympozjum" (gr. symposion). W języku greckim oznacza ono po prostu "wspólne picie wina". Zgodnie z informacjami, do których udało mi się dotrzeć w czasie sympozjum:

"....pito wino, greckim zwyczajem zmieszane z wodą (zazwyczaj jedna część wina przypadała na dwie lub trzy części wody). Do mieszania służyło naczynie zwane kraterem, a wino było najczęściej wytworem gospodarza. Przyjęcie mógł kończyć komos, pijacka procesja z pochodniami ku czci Dionizosa, boga wina...."

O Gruzji słów kilka oraz współpraca z Bomex

W dniu dzisiejszym nawiązałam współpracę z firmą Bomex. Zajmują się oni dystrybucją win w Polsce. Firma ta posiada długą tradycję. Na rynku funkcjonują od 1997 roku. Są jednym z pierwszych prywatnych przedsięwzięć w branży winiarskiej po zmianie systemu politycznego w naszym kraju.
Osoby chcące bliżej zapoznać się z ich portfolio zapraszam do odwiedzenia sklepu internetowego: www.sklep.winaimport.pl
Obecnie, w swojej ofercie posiadają wina pochodzące z Argentyny, Chile, Francji, Gruzji, Hiszpanii, RPA, Mołdawii, Niemiec, Portugalii, Węgier oraz Włoch.

Dzięki uprzejmości firmy otrzymałam do przetestowania dwa wina gruzińskie.
Jest to propozycja niezwykle interesująca, ponieważ wina pochodzące z Gruzji, w dalszym ciągu, pozostają niedocenione w naszym kraju. A, szkoda! Gruzja, bowiem, jak wiadomo, należy do najstarszych regionów winiarskich na świecie.

Tradycyjne szczepy gruzińskie nie są zbyt dobrze rozpoznawalne na Zachodzie. Do najważniejszych zaliczyć można:

• Rkatsiteli (białe) jest to najważniejsza biała odmiana winogron gruzińskich. Odznacza się wysoką kwasowością i daje wina o mocnym, intensywnym bukiecie.
• Saperavi (czerwone) w Gruzji to najważniejsza czerwona odmiana. Z tego szczepu uzyskuje się czerwone wina, które nadają się do dłuższego starzenia. Saperavi to szczep, który ma duży potencjał. Produkuje się z niego wina o wysokiej zawartości alkoholu. Dość często wykorzystuje się go do mieszania z innymi, słabszymi odmianami.
• Mtsvani (or Mtsvane) (białe)
• Alexandrouli (czerwone)
• Tsolikauri (białe)
• Tetra (białe)

Do najważniejszych regionów winiarskich należą natomiast:

• Kachetia – największy i najważniejszy region winiarski w Gruzji, położony na wschód od stolicy kraju. W Kachetii wyróżnia się 25 mikroregionów, w tym 14 ma status uznanych apelacji.
• Kartlia – region położony na wschodzie kraju. Jedyna uznana apelacja to Ateni słynąca z win musujących atenuri.
• Imeretia – stanowi II pod względem wielkości upraw region winiarski w Gruzji. Znajduje się tu tylko jedna uznana apelacja – Swiri (Sviri) dla białych win wytrawnych.
• Racza-Leczchumi i Dolna Swanetia – drugi pod względem prestiżu region uprawny. Położony w północnej części kraju. Winnice na stromych zboczach muszą być uprawiane niemal wyłącznie ręcznie. Apelacje Khvanchkara i Tvishi.
• Adjara - region położony na południowych wschodzie, nad Morzem Czarnym.

Wracając jednak do win, które otrzymałam do wypróbowania to w otrzymanej paczce znalazłam dwa czerwone wina pochodzące z regionu Kakheti.

1. Wino Amulet, szczep Saperavi (czerwone wytrawne)
2. Wino Kartuli Vazi Kindzmarauli, szczep Saperavi (czerwone półsłodkie)

Zapraszam wkrótce na noty degustacyjne. Znajdą się w nich szczegółowe informacje na temat otrzymanych win oraz moja subiektywna ocena.

Côtes du Rhône Primeur

Nazwa: Côtes du Rhône Primeur
 Rodzaj: Grenache & Syrah
Miejsce pochodzenia: Francja
Rodzaj: czerwone, wytrawne
Zawartość alkoholu: 12,5 %
Rocznik: 2012
Miejsce zakupu: Lidl
 Cena: 14,99 zł
Ocena końcowa: 5/6

Tym razem na warsztat postanowiłam wziąć kolejne wino z Lidla. Tym razem jest to kupaż dwóch popularnych szczepów: Grenache oraz Syrah. Grenache dość często mieszany jest z innymi szczepami (poza tym, na południu Francji rzadko produkuje się jednogatunkowe wina). Charakteryzuje się niewielką ilością garbników i niezbyt intensywną barwą.
Jednak w połączeniu ze szlachetnym Syrah otrzymaliśmy ciekawie prezentujące się w kieliszku i przyzwoite w smaku wino.

Côtes du Rhône Primeur ma dość intensywną barwę. Zapach jednak jest delikatny, alkohol nie jest mocno wyczuwalny. Również w smaku jest bardzo przyjemne. Posiada, lubianą przeze mnie, lekką nutę owocową. Wyczułam m.in wiśnie, lukrecje i jagody. Pomimo tego, że jest to wino wytrawne w smaku wyczuwa się delikatną słodycz. Garbniki bardzo delikatnie wyczuwalne w tle. Zatem pod względem budowy jest to klasyczne Côtes du Rhône.
Polecam. 

Ruby Cabernet od Baywood

Nazwa: Baywood
Rodzaj: Ruby Cabernet
Miejsce pochodzenia: Kalifornia, USA
Rodzaj: czerwone, wytrawne
Zawartość alkoholu: 13 %
Rocznik: 2010
Miejsce zakupu: Lidl
 Cena: 9,99 zł
Ocena końcowa: 4,5/6

Zdecydowałam się na zakup tego wina ze względu na rzadko spotykany szczep. Ruby Cabernet to krzyżówka powstała z połączenia Cabernet Sauvignon z odmianą Carignan. 
Wariacja ta została stworzona w 1936 roku przez dra Harolda Olmo, badacza z Kalifornii. Jego celem było stworzenie szczepu posiadającego cechy Carignanu (odznaczającego się wysoką tolerancją  na niekorzystne warunki atmosferyczne) oraz Cabernet Sauvignon (charakteryzującego się dobrą jakością i strukturą). W wyniku eksperymentów dr Olmo stworzył winorośl odporną na suszę i silne wiatry, dającą zarazem dobre jakościowe wina.
 
Muszę przyznać, iż eksperyment ten można uznać za w pełni udany.  Ruby Cabernet od Baywood jest winem dobrze zbudowanym. Ma charakterystyczny, dość kwaskowaty posmak. Wyczuć w nim jednak można lekką nutę owocową. Wypełnione jest delikatnym aromatem czarnej porzeczki oraz wanilii. Ma dość długi i bogaty finisz.

Sycylijskie odmiany winorośli cz. I

Poniżej przedstawiam kilka lokalnych odmian winorośli uprawianych na Sycylii. Ich różnorodność jest naprawdę zdumiewająca. Spotkać tu można wszystkie szczepy międzynarodowe oraz liczne grona lokalne. Na szczególną uwagę zasługują takie wina jak Marsala, Moscato di Siracusa, Malvasia di Lipari i Passito di Pantelleria. Zapraszam zatem do krótkiego przeglądu wybranych odmian.

ODMIANY BIAŁE

• INZOLIA (ANSONICA)

Należy do jednych z najdłużej uprawianych odmian na Sycylii. Jest obecnie drugim co do popularności szczepem na terenie wyspy. Występuje praktycznie we wszystkich regionach, za wyjątkiem prowincji Etna. Świetnie sprawdza się w mieszankach z innymi szczepami - zwłaszcza tych z udziałem winogron Grillo i Cataratto Bianco. Stanowi znaczny dodatek do win Marsala (mniej więcej 15%). Wina jedno odmianowe z Inzolii dają wina delikatne, o pełnym smaku. Odczuwalne są delikatne aromaty brzoskwiń, melonów, moreli i orzechów. Wina te charakteryzują się również dobrą zawartością alkoholu, miękkością i zrównoważoną kwasowością. W kolorze przeważnie zielonkawo - słomkowa. W zapachu odczuwalne są aromaty ziołowe i owocowe.

DOC
Alcamo, Contea di Sclafani, Contessa Entellina, Delia Nivolelli, Erice, Mamertino, Marsala, Menfi, Monreale, Riesi, Sambuca di Sicilia, S. Margherita di Belice, Salaparuta, Sciacca, Vittoria.

• GRECANICO (GRECANICO DORATO)

Nie wiadomo dokładnie kiedy i w jaki sposób szczep ten pojawił się na terenie wyspy. Według przypuszczeń jego początki związane są z kolonizacją wyspy przez Greków. Jest on uprawiany głównie w prowincji Trapanii, Palermo oraz Agrigento. Grecanico charakteryzuje się ciepłą słomkowo - złotą barwą. W smaku niezwykle delikatne przez co idealne nadaje jest dla osób preferujących wina subtelne i łagodne. Nie należy jednak zapominać, że wina te mają dużą zawartość alkoholu. W smaku i zapachu neutralne. 

Można określić je również jako świeże oraz aromatyczne.

DOC
Alcamo, Contea di Sclafani, Contessa Entellina, Delia Nivolelli, Erice,Menfi, Monreale, S. Margherita di Belice, Sciacca.

• CATARRATTO

Jest to autochtoniczny szczep sycylijski, który cieszy się obecnie ogromną popularnością na terenie całej wyspy. Jest również drugim co do popularności szczepem na Półwyspie Apenińskim (zaraz po szczepie Trebbiano). Niegdyś stosowano go wyłącznie do wytwarzania wina Marsala, obecnie wykorzystuje się go do produkcji takich win jak: Contessa Entellina, Contea Sclafani, Etna, Monreale oraz Alcamo. Cataratto znane było niegdyś jako "Cattarattu vrancu". Szczep ten uprawiany jest na obszarze całej wyspy. Szczególnie popularny w okolicach Palermo i Trapani. Catarratto daje wina o owocowym i kwiatowym zapachu. Jego smak zdominowany jest przez wysoką zawartość alkoholu oraz dobrą strukturę. Wina z niego wytworzone charakteryzują się kolorem słomkowym. Są dość kwasowe i gładkie jednocześnie.

• MALVASIA DI LIPARI

Odmiana ta należy do popularnej grupy Malvasia, która uprawiana jest na terenie całych Włoch. Została wprowadzona prawdopodobnie przez Greków w IV wieku p.n.e. Odmiana ta jest uprawiana w głównej mierze na wyspie Salina, która przynależy do wulkanicznego archipelagu nazywanego wyspami Liparyjskimi. W niewielkich ilościach uprawia się ją również w okolicach Katanii oraz Messyny. Odmiana ta używana jest do wytwarzania słynnego wina o statusie DOC czyli Malvasia delle Lipari. Odmiana ta daje wina aromatyczne o intensywnym zapachu kwiatowo - ziołowym. Odczuwalne są nuty miodowe oraz zapach suszonych moreli. W smaku słodkie i aromatyczne. Odznacza się zrównoważoną kwasowością.

• MOSCATO BIANCO

Występuje przeważnie w południowej części wyspy. W szczególności w prowincji Trapanii, gdzie uprawiany jest już od czasów starożytnych. Należy do grupy "Muszkatów". Ze względu na swój aromat i słodycz określany był również jako "vitis apianae" (co można luźno przetłumaczyć jako "szczep pszczeli"). Moscato Bianco daje wina bardzo aromatyczne. Jednak jako wino deserowe lepiej sprawdzi się Moscato di Siracusa, Moscatello di Montalcino lub Moscato d'Asti. Wina te nie mają nic wspólnego ze słynnym Zibibbo della Sicilia (które znane są również pod nazwą Moscato di Pantelleria) ponieważ to wino produkowane jest z innej odmiany Muszkatów tj. Muscat d'Alessandria.
Moscato bianco daje wina lekkie, o złotej barwie i przyjemnym aromacie.

Wykorzystuje się je do produkcji dwóch win o statusie DOC - Moscato di Siracusa i Moscato di Noto.

• GRILLO

Na wyspę zostało przywiezione najprawdopodobniej z Apulii. Szczep rozpowszechniony jest głównie w okolicach Trapanii gdzie, jako domieszka, stanowi bazę do produkcji wielu win o statusie DOC. Uprawiany bywa również w regionie Agrigento, Palermo i Syrakuza. Winogrona doskonale nadają się do starzenia.. Szczep ten daje wina o dobrej strukturze i słomkowo - złotym kolorze. Charakteryzuje się przyjemnym zapachem, z nutą ziół, kwiatów i owoców cytrusowych. W smaku owocowe, ze zrównoważoną  kwasowością i miękkością.

DOC
Alcamo, Contea di Sclafani, Contessa Entellina, Delia Nivolelli, Erice, Mamertino di Milazzo, Marsala, Menfi, Monreale, Salaparuta, Sambuca di Sicilia, S. Margherita di Belice.

Podział Sycylii ze względu na regiony

 

Pinot Gris (Pinot Grigio)

Pinot Gris (pinot grigio) należy do moich ulubionych białych szczepów. Winogrona cechują się dość ciemną skórką co wpływa również na kolor wina. Może być on znacznie głębszy niż innych winach białych - od złotego, przez jasno miedziany do delikatnych odcieni różu.
Szczep ten daje wina dość łagodne w smaku. Odznaczają się one stosunkowo niską kwasowością oraz delikatnymi nutami zapachowymi. Wyczuć można subtelny posmak owoców tropikalnych, brzoskwiń lub pomarańczy.

Skąd pochodzi nazwa szczepu? Jej genezy należy szukać we francuskim słowie "pinot", które oznacza szyszkę oraz przymiotnika "gris", co jest określeniem koloru tj. szarego.

Winorośle uprawia się głównie we Włoszech (szczególnie w regionach północnych), USA, Francji, Niemczech i Austrii. Jednym z najsłynniejszych win produkowanych z tego szczepu jest Pinot Grigio z włoskiego regionu Veneto.

Wina wyprodukowane z Pinot Grigio różnią się bardzo w smaku i kolorze w zależności od tego gdzie zostały wyprodukowane.
Te pochodzące z Alzacji odznaczają się bogatym smakiem i kwiatowym bukietem. 
Niemieckie Pinot Gris mają zazwyczaj bogatszy, niż te francuskie,smak oraz bukiet. Charakteryzują się również dobrze zrównoważoną  kwasowością i słodyczą.
Te wyprodukowane w amerykańskim stanie Oregon mają średnią moc. Ich kolor przechodzi od żółtego do wpadającego w odcień miedzi. Możemy wyczuć w nich owocowy aromat: gruszek, jabłek i melonów.

Jednakże do moich ulubionych należy pinot grigio, który produkowany jest na Półwyspie Apenińskim. Ich korpus jest znacznie lżejszy. Są one również znacznie jaśniejsze w kolorze niż te produkowane w innych regionach świata. Odznaczają się również większą kwasowością.
Wina pochodzące z tego szczepu uważane są butelkuje się i wprowadza na rynek dość wcześnie - w ciągu 4-12 tygodni po fermentacji.

o Chianti słów kilka

Zastanawiałam się ostatnio jakie wino włoskie można uznać za najsłynniejsze? Które kojarzy nam się z Półwyspem Apenińskim w pierwszej chwili kiedy tylko zadamy sobie to właśnie pytanie? Dla mnie pierwsze skojarzenie przywołuje od razu jedną nazwę. Określenie które niesie w sobie szczyptę tajemniczości i wyjątkowości...
Mowa tu o Chianti - winie o statusie D.O.C.G. produkowanym wyłącznie we włoskim regionie Toskania.

Postanowiłam przyjrzeć się trochę bliżej temu tematowi, bo uśmiech na twarzy wywołuje u mnie brak świadomości niektórych osób uważających Chianti za odrębny szczep.... zatem do rzeczy!

Chianti jak wiemy produkowane jest w Toskanii....ale gdzie dokładnie? Przyglądając się mapie regionu zakreślilibyśmy obszar wokół takich miejscowości jak Florencja, Siena, Arezzo, Piza, Pistoia i Prato. Chianti powstaje zatem w samym centrum tego malowniczego regionu Włoch.

A z czego się je produkuje?...no z winogron ;) ..... tak tak, ale jakich!?
Włoskie prawo jest w tym temacie niezwykle precyzyjne. Już nawet małe odchyły co do ilości użytego soku winogronowego mogą wpłynąć na dyskwalifikację wina i nie uznanie go za Chianti właśnie. W głównej mierze produkowane jest ono z winogron Sangiovese. W jego skład musi wchodzić od 70 do100% winogron tego szczepu. Pozostałą część procentową stanowią inne odmiany nadające się do uprawy w regionie Toskanii. Włoskie prawo określa również, że ilość winogrona z białych odmian nie może - indywidualnie lub wspólnie - przekraczać maksymalnego limitu jakim jest 10%. Dodatkowo, Cabernet Franc i Cabernet Sauvignon, nie mogą -  indywidualnie lub wspólnie - przekraczać maksymalnie 15%. Trochę to skomplikowane? Cóż, dlatego nie każde wino zaliczyć można do Chianti Classico. O jego walorach i cechach szczególnych decydują te właśnie zasady. 
 
Bo jakie właśnie jest klasyczne Chianti? Powinno odznaczać się średnio intensywną barwą - czerwoną z lekkimi odcieniami fioletu. Często odszukać w nim możemy lekko owocowe nuty. Wino to charakteryzuje się typowym smakiem dla wina średnio ciężkiego, kwaskowatość powinna być wyraźnie wyczuwalna. 

Na niektórych butelkach Chianti można zauważyć logo z czarnym kogutem. Jest to znak używany w Toskanii od ok. 600 lat. W XIV wieku trzy miejscowości - Castellina, Radda oraz Gaiole - zawiązały Ligę Chianti. Za swoje godło przyjęły one czarnego koguta (wł. gallo nero) na żółtym tle. Jak zawsze w takich sytuacjach wydarzenie to związane jest z piękną legendą... jednakże z biegiem lat popularność miejscowego wina sprawiła, że coraz więcej okolicznych miejscowości powoływało się na przynależność do Chianti. Z tego powodu obecnie cały obszar geograficzno-winny został wyraźnie określony. Został on wyznaczony dekretem rządowym z lat 30' XX wieku i nie może zostać zmieniony.